Þegar elíta ríkis fer í stríð gegn borgurum sínum, byrjar klukkan að tifa (jafnt hérlendis sem erlendis) og aðeins tími líður þar til kerfi hennar verður þurrkað út og annað reist í staðinn.

Verji borgarar þess kerfis, árásina á sjálfa sig, missa þeir allt vægi í framvindu sögu og örlaga. Slíkt kerfi er hrunin siðmenning og siðmenning hrynur þegar menningin er dáin. Öllu þessu hef ég áður gert góð skil á þessum vettvangi og öðrum.

Allar þessar útskýringar eiga sterka stoð í öllum tilvistarsviðum mannlegs veruleika frá upphafi vega. Siðmenning verður ekki endurreist á einum degi. Verði hafið endurreisnarstarf, tekur það þrjár kynslóðir, en ekkert bendir til að slíkt verk hefjist næstu árin.

Ríki og elíta sem ræðst gegn börnum þjóðar sinnar, að ekki sé talað um að fórna þeim, uppsker hins vegar náttúrulega bölvun sem varir í ótilgreindan tíma. Slík bölvun strokast ekki út fyrr en annað af tvennu gerist. Að allar blóðlínur elítu og foreldra sem þátt taka í fórninni eða glæpnum strokast út úr veruleikanum eða iðrast til fulls.

Ég ítreka fyrri varnaðar orð mín; Íslensk siðmenning er algjörlega hrunin, nú hefur elíta og þjóð auk þess kallað yfir sig bölvun um aldir! Öll þjóðin veit að orð þessi vega þyngra en mælt verður. Þetta reddast ekki. Í þetta sinn dugar ekki að stínga hausnum í sandinn.

Flýið land, STRAX.

Gunnaráhliðarendasyndrómið á ekki við hér.