16.8.2021 kl. 11:39
Drambsöm þjóð í dánu landi.
Í ársbyrjun 2020 dugði það ríkisstjórn Piparkökudrengsins að embættismaður lýsti yfir farsótt, án sannana. Hann hefur enn ekki verið krafinn um sannanir heldur fengið að stjórna þjóðinni með harðri hendi og gegnsæjum lygum allar götur síðan.
Ári síðar lýsti Alþingi elítunnar því yfir einróma, í febrúar síðastliðnum, að embætti núverandi einvalds landsins mætti gera slíkan gjörning hvenær sem honum hentaði, og að hann mætti sprauta þig með hvaða ólyfjan sem honum hentar á hvaða forsendum sem honum dettur í hug.
Nú er Íslensk siðmenning horfin. Það merkir að menning okkar er dáin, efnahagur okkar í rúst, og ofbeldið sem hingað til hefur djöflast eins og enginn sé morgundagurinn mun einungis færast í aukana.
Mér er skítsama hvað öfgakommúnistinn Bubbi Morthens hefur um þetta að segja, en meðfylgjandi grein hittir naglann rækilega á höfuðið. Það breytir þó engu, því hér er siðmenningin hrunin og þannig verður það næstu áratugi.
Allir vita að ég ræð þeim sem enn vita hvað siðmenning er, að flýja land, núna. Stundum er ég spurður, hvert? Því er erfitt að svara því heimsmenningin fékk tækifæri frá maí 2018 til mars 2020 að taka við opinberun Guðdómlega Sáttmálans, en hafnaði og er nú að uppskera heimsblindu.
Þó er hægt að vinna svæði þar sem enn ríkir siðmenning eða þjóðin er nægilega vakandi til að berjast fyrir slíku.
Útlitið er mjög svart víða, t.d. eru Þýskaland, Frakkland og Bretland í frjálsu falli en milljónir þar eru að berjast fyrir menningu sinni og sagnfræðin sýnir okkur að mjög líklega munu þær halda velli. Hér heima er hins vegar sturlunin orðin formföst og stjarfleikinn gegnheill og það mun taka áratugi að endurbyggja siðmenningu hér og tvísýnt hvort slíkt starf muni hefjast á þessari öld, og Gunnar á Hlíðarenda syndrómið reddar engu.
Eins ég lauk síðustu færslu; Nóg er bloggað í bili. Og þó; Þeir einu sem nú berjast fyrir Kákasískri siðmenningu eru Talíbanarnir. Það sem heimurinn þarfnast núna, eru aðeins fleiri Talíbanar.