Krökkt er af skottum á landinu og hefur ávallt verið. Minna fer fyrir þeim síðan rafljósin komu til en helst er að þær komist að sem mörur en eiga þá samkeppni við ýmsa ára. Árar hafa ýmsa ánægju af að hrekkja sofandi fólk sem mörur en skottur síður.

Skottur eru nær ævinlega kraftmiklir svipir genginna kvensálna - sem ekki voru allar hérna megin í kvenskrokki - sem fóru ósáttar yfir og kenna einhverjum eftirlifendum um sín illu örlög. Skottur eiga erfitt með fyrirgefningu og geta erft illsakir við sömu ættina um mannsaldra.

Illt getur verið að kveða skottur niður og nær ógjörningur að tala um fyrir þeim. Þær eru viljasterkir draugar og geta verið svo magnaðar að takast á við fíleflda karla og kvenjaxla og hafa þá yfirleitt undirtökin eins og ekkert sé. Þó má bregða þeim og helst þá séu þær teknar á blíðunni.

Stöku óferskum hefur tekist að bregða skottu og sefa með blíðu en af þeim fer sem fæstum sögum og best að hafa þær ekki eftir. Því viðureign við skottur er aldrei fögur hvorki sé fangbrögðum beitt eða blíðu.

Betra er þó frá fangbrögðum að segja.

Sem fyrr segir er skottum illa við rafljós og rafmagnstæki hvers konar. Hefur þetta þó ekkert með ljósið sjálft að gera heldur þá útvarpstíðni sem rafmagn sendir frá sér og gerir kynjaverum millisvæðisins erfitt um vik að sækja hingað yfir.

Millisvæðið er einskismannsland - eða einskisveruland - sem aðgreinir á milli okkar áþreifanlega og hins næsta sem ástvinir okkar fara yfir til að jarðvist lokinni. Alls kyns verur þrífast á millisvæðinu, flestar indælar en sumar í sársauka og myrkri.

Þegar Skottu er vart er besta ráðið að rifja upp fjölskyldusöguna til að finna út hverju og hverjum hún reiðist.

Því næst að leyfa henni að koma og fara að vild ef hennar er oftlega vart. Yfirleitt ef skottan er aldin fer lítið fyrir henni og þá betra að bjóða hana velkomna en að senda henni óvild. Sé nauðsyn á að takast á við hana er sem fyrr segir blíðan best og að senda henni fyrirbænir af ósérhlífni.