Síðustu tvær aldir - og hugsanlega lengur - hefur mest skapandi og dýpst hugsandi þjóð í Evrópu látið ódýra Elítu sem liggur berrössuð fyrir hvaða útlending sem er telja sér trú um að hún hafi breyst í greifingja á tímum torfbæjanna og hið eina merkilega sem hér á landi þrífist séu fáeinir fossar og berangurslegar heiðar.

Hegðun okkar - bæði elítunnar og skrílsins - hefur borið þessa sterk merki síðasta áratuginn og óþarfi að tíunda frekar í hvaða myndbirtingum ofurgræðgin fyrir lágmarkssþjónustu tröllríður landinu og eina verðmætasköpunin eru léleg gistirými, gorkúluvöxtur í bílaleigum og hugvitsamlegar nýjungar í gjaldheimturöskun um hvaðeina sem andlegum fátæklingum dettur í hug.

Í stjórnlögum Þjóðveldis er harðbannað að selja útlendingum eignir á landinu nema til komi atkvæðagreiðsla í héraði. Öll héraðsþing gera ráð fyrir að borgarar geti tekið þar þátt og kosið með beinum hætti fjórum sinnum á ári. Ennfremur er gert ráð fyrir því að héruðin skatti sig sjálf með sama hætti, þ.e. að kosið sé lýðræðislega um skatta og hvernig þeim sé varið.

Ríkið sjálft fær síðan skatt frá héruðunum sjálfum en ekki með ryksugu í launaseðla fólks eins og Lýgveldið gerir. Stundum hvarflar að mér að Lýðveldið sé ekki Lýgveldi heldur Ránsveldi.

Við erum eina lýðræðisþjóð mannkynssögunnar og í tólf aldir varðveittum við raunverulegt hugverk. Við eigum hér auðlind sem er ein sú dýrmætasta sem mannkynið hefur aðgang að; hugur okkar, sem var hingað sendur til að varðveita tvö stærstu leyndarmál sögunnar, sáttmálsörkina og hvíta steininn.

 Síðustu hundrað og fimmtíu ár hafa einungis fimm menn séð þetta og bent á. Guðjón Hreinberg, Þórbergur Þórðarson, Jochum Eggertsson, Benjamín H. J. Eiríksson og Sölvi Helgason.

Ef við sem þjóð snúum ekki við blaðinu og gerumst dýrar hórur í staðinn fyrir ómerkilega fylgdarsveina fyrir götuhórur, þá mun illa fara fyrir okkur. Reyndar er nú þegar farið illa fyrir okkur, en ég er eins og hinir og held í ómerkilega sjálfsblekkingu um að ekki sé enn fokið í flest ef ekki öll skjól.