Ekki voga ég mér að gera lítið úr svo djúpum og merkingarþrungnum gjörningi. Allir vita hversu frískandi þvottavélar geta verið þegar þær þeyta. Sem dæmi má nefna, átti ég eitt sinn Landrover, árgerð 1971, sem hafði bæði fót-olíugjöf og hand-olíugjöf. 

Þegar hand-olíugjöfin var stillt rétt þá hristist dísel rokkurinn eins og tíu þvottavélar og ef gefið var í skyn við sæta skvísu að hægt væri að nýta þetta sem þvottavéla-effekt voru jafnan jákvæðar undirtektir.

Hér er þó meira gefið í skyn en ástæða er til en við vitum að oft er mun meira áhugavert að gefa í skyn og bregða á kankvíslega leiki en að lyfta hulunni af öllum hlutum í öllu sínu veldi.

Við erum orðin svo ónæm í neytendaheiminum. Við erum hætt að sameinast um eðlilega sannleika en verðum uppstökk og reið ef okkur er bent á að við höfum ginkeypt áróðursblekkingar sem sannleika. Við erum orðin ófær um að leysa úr erfiðum - en einföldum - tilfinningum og drekkjum okkur í afþreyingar-, reynslu-, og hlutaneyslu í staðinn.

Við höfum til dæmis gleymt því - eða mörg okkar - að eitt sinn var hugtakið „að kenna“ notað í merkingunni „að kenna konu“ eða hennar. Nútíminn notar þetta hugtak í allt annarri merkingu. Svo djúpt kveður að öfugsnúningi samtímans að við vitum ekki lengur að siðaður maður getur verið siðblindur maður meðan siðlaus maður þarf ekki að vera siðblindur.

Við höfum öll verið alin upp í andlega geldum ríkis-innprentunar stofnunum, foreldrar okkar hafa afsalað sér réttinum til að ala upp börnin sín og fengið í staðinn öryggisgirðingu, gjaldheimtukörfu þar sem skatturinn er minnsti þátturinn en mest áberandi og þau sjá ekki að uppalandinn er innprentunarvél.

Framangreint eru ekki endilega viðfangsefni sem Úlfahópurinn vill ræða eða berjast fyrir, þetta er bara hugleiðing dagsins eftir lestur fréttarinnar.