Žegar sumardagurinn fyrsti skellur į hafa įlfar oft ķ nęgu aš snśast. Žį eru fardagar įlfa yfirleitt rétt afstašnir um allt land meš öllu žvķ trašaki sem žeim fylgir. Landshlutar eru misjafnir en fréttanet huldufólks reynir aš samręma all landiš öllum til heilla.

Įlfar hafa lengi haft žann hįttinn aš feršast milli landshluta rétt ķ žann mund aš snjóalög leysir. Ófreskt fólk til forna var oft į śtkķkki žegar leiš į Góu aš lķta til Įlfaferša.

Gott er aš vita hvar Įlfar fara um en ekki er žaš alltaf ljóst žvķ freskir sjį žį ekki og margir ófreskir vilja hvorki sjį žį né af žeim vita. Ekki aš ósekju.

Žegar umferš eykst į žjóšleišum įlfa vita žeir sem vit hafa aš stutt er ķ snjóleysingar.

Sumt fólk iškar gönguferšir nęrri žessum leišum sem nęr allar eru ķ sjónhendingu frį alfaraleišum manna. Sumar leišir og jafnvel žvergötur - eša įningarsvęši - blasa beint viš hverjum žeim sem auga hefur.

Hafa žarf ašgįt ef vart veršur įlfafarar žvķ įlfar lķta manngęsku öšrum augum en menn og nęr žvķ sem nįttśran telur gott og gęskurķkt. Žeir sem vanvirša įlfa fį oft aš sjį eftir žvi en vita sjaldan af žvķ en žeir sem įlfum er vel viš hafa oft notiš góšvildar žeirra.

Žeir sem žekkja įlfa vita žvķ aš betra er aš sżna žeim viršingu en sķšri.