Eitt sinn var maður sem villtist í göngum. Þegar féð var allt komið í réttir, kom í ljós að ekki skilaði sér einn gangnamaður. Riðu sumir á fjall og gerðu leit að honum en hvergi sást til hans né klársins.

 

Tónlist dagsins, í boði vonds múslíma frá Beirút, sem [g]óðir
Zionistar geta ekki sprengt því hann býr í Frans.

 

Þar sem mikið lá við að raga fénu í dilka var frekari leit slegið á frest um sólarhring, en að réttum og pönnukökum og réttarballi loknu, þurfti hver og einn að reka féð heim á bæ. Kom þá í ljós að gleymst hafði að gera frekari leit að hinum týnda.

Reynt var aftur að leita í fáeina daga en kom þá snjóstormur og frost, og hætta varð leit, svo menn færu sér ekki að voða.

Leið nú veturinn og allt fram undir Páska, að birtist maðurinn einn daginn á bæ þeim sem næstur var heiðunum, vel haldinn og frískur, og klárinn við bestu heilsu. Hélt hann áfram heim á leið til síns bæjar - með viðkomu á þeim bæjum sem á leið hans voru. Frétti hann að ekkja hans væri búin að finna sér annan, en minn skildi það vel og var það gert upp með smáspjalli og kaffisopa með kleinum, þegar heim kom.

Þegar hann var spurður út í veturinn, gaf hann upp að klárinn hefði meiðst í göngunum og orðið haltur, og þeir því verið í vandræðum. Ætti hann að skilja klárinn eftir og ganga niður af heiðinni, sem væri ærið langur labbitúr, og síðan sækja hestinn síðar, eða lina þjáningar eða þannig, og samt labba niður, eða gera hvað?

Auk þess var ekki ljóst hvaða lög gilda um þessa stöðu.

Hafði þá komið álfkarl þar að, sem bauðst til að taka klárinn að sér um veturinn, og lána honum annan. Var hann hikandi við, því sögur eru til af fólki sem tók við greiða frá álfum, að ekki væri frekar til frásagnar. Glotti álfkarl við þessu og leiddi hann og klárinn yfir ás og kjöldrag, heim að álfabæ.

Var nú komið áleiðis á kvöld og minn búinn að heltast úr göngunum, svo hann þáði kvöldskatt og næturgistingu. Daginn eftir leist honum vel á klárinn sem skildi lána honum, en sá var lítt hrifinn af mennskum reiðmanni, og við kynnin snéri minn sig á ökkla og var nú jafn haltur og hans eigin klár.

Var nú ekki annað í boði en að dvelja um sinn á álfabænum, sem var mannmargur og var í dalverpinu þríbýli, og tvenn önnur handan við kjöldrag og ás. Þegar minn var orðinn sjálfbjarga og hestur hans verið heilaður af fjörgamalli fjölkunnugri frá næsta álfabæ, var kominn vetur og ekki óhætt að ríða niður af heiðunum, svo minn dvaldi um veturinn hjá álfum og gekk til gegninga með húskörlum.

Líður nú að, þar sem okkar maður hafði lokið að segja sveitungum sínum, og fyrrverandi og hennar núverandi, alla söguna af förum sínum með álfum, hófu þau að segja honum hvað væri að frétta úr mannabyggðum, Að Ríkisstjórnin er að leggja niður þarfasta þjóninn díseljeppann, og málfrelsið komið í útfösunarferli, og að Ríkiseigandafélagið að véla fram nýja Hrunstjórn, sem taka mun lokaskrefið inn í Evrópusovétið.

Reið minn aftur til Álfdala, vitandi af heimasætu sem stundum hafði brosað við honum í fjósinu þá um veturinn. Frekar það en nýja Hrunstjórn. Enda gott til fjalla, svosem Ólafur Kárason Ljósvíkingur benti á; þar sem jökullinn rennur saman við himininn og hugurinn er frjáls.

Nú veistu hvernig álfar urðu til, og hættu þá sem stafar að þeim er þiggja greiðvikni þeirra sem ekki verða frekar til frásagnar.