Hvert einasta manngrey* (Humanoid) sem fęšist og deyr, į eitthvaš ķ hugskoti sķnu, sumt grafiš ķ undirvitund (Subconscious) og jafnvel enn dżpra ķ dulvitund (Unconscious) sem žaš fyrirveršur sig fyrir. Viš eigum žetta öll, eitthvaš sem viš höfum hugsaš, eša gert eša sagt, sem er nęgilega ljótt - įn tillits til žess hvaš öšrum kynni aš finnast - til aš viš viljum ekki lķta minningu žess eša hugsun, hvaš žį minnast į (vitna um).

 

 

Žetta leynist ęvinlega bak viš ógnarstórt tré sem heitir hugarduld (Complex) og oft djśpt ķ skógi hugardulda (Complexes) sem ęvinlega svišsetja drauga okkar eigin sjįlfsķmynda, eša hugmynda sem viš notum til aš višhengja eša grķmast sem viš sjįlf. Ég er svona, ég er ekki svona, ég er žannig en ekki žannig, og svo framvegis. Sjaldan eru žessar hugareikur okkar eigin, og oft ekki heldur vegna įhrifa annarra, heldur flękjur sem verša til śr óuppgeršum hugarflękjum sem - einmitt - vegna žess aš viš felum undir yfirborši dagvitundar okkar viš sjaldan leišum hugann aš, hvaš žį aš greiša śr.

Sé textinn hingaš til flókinn, og tyrfinn; žaš er hvorki af tilviljun né klaufaskap.

Ef žaš er ekki augljóst.

Eitt sinn stóš ég fyrir utan hśsgafl, einmitt ķ Hafnarfirši, en heitiš Gaflari er einmitt oft notaš um Hafnfiršinga, og reykti eina reykju. Mešan ég reykti reikaši hugurinn aš hundskepnu sem ég įtti. Hundurinn var frekar greindur og fyrir vikiš įtti sķnar hugarflękjur sem stundum komu manni skemmtilega į óvart, og örsjaldan dįlķtiš leišinlega og jafnvel frekar svo.

Ķ sviphendingu skildi ég aš sumt sem hundurinn įtti erfitt meš aš vinna śr, žegar hann vissi aš hann hafši gerst "sekur" aš eigin įliti, fyrirgaf ég honum fölskvalaust og įn eftirsjįr. Įn žess aš skilja hvers vegna, sį ég aš žetta įtti ekki viš um sjįlfan mig!

Žś getur ekki fyrirgefiš sjįlfum žér žaš sem bżr ķ undirdjśpum sįlar žinnar, nema opna fyrir gįttir sem hleypa ljóstżru žangaš nišur, aš leyfa žvķ sem žar dylst og hefur jafnvel fališ sig įrum saman, aš birtast ķ sinni ljótustu mynd, aš rżna žaš fölskvalaust og af vilja. Žś getur lifaš langa ęvi įn žess nokkru sinni, aš žekkja eigin huga, né vitaš af eigin fölskum og fólskum, eša séš eigin fegurš, hvaš žį tekiš viš heilun, žvķ vani hins vankaša huga leišir sjaldan aš óžęgindum eigin dulda, um leiš og eitthvaš hreyfir viš žykkninu er skipt um efnistök eša flśiš ķ fang afžreyingar, og stundum fķknar.

Eša žaš sem verst er, fela sig ķ oršręšu eigin śtskżringar og réttlętingar, sem aldrei er rétt, og sjaldnar višeigandi. Sjįldan sér hinn sįlarflękti, hvernig ašrir nżta sér žetta įstand ...

Žetta krefst įsetnings og smįmsaman ęfist žaš eins og af sjįlfu sér. Žetta er eins og aš halda į blautu sįpustykki meš alltofstórum uppvöskunarhönskum. Įsetningurinn skilar meiru en einuršin; žaš aš vilja opna, aš vilja gęgjast, en reyna žaš ekki, hleypir ferlinu af staš og undirvitundin sem lżtur eigin lögmįlum, hleypir fram dropaminningum og duldum ķ smįsneišum, inn ķ ljóskeiluna sem gęgist nišur um gęttina.

Aš taka viš hverju žvķ skrķmsli sem žar gęgist fram, lķta žaš, skilja žaš; og fyrirgefa žvķ. Heitir išrun. Išrun įsamt fyrirgefningu er leyndardómur įstarinnar, sem sjįlf hvķlir į kletti viršingar.

Farir žś žann veg, breytist bugšótt og žröngt einstigi tilverunnar ķ hellulagt breišstręti ljómunar og aušmjśks sjįlfsvalds. Sé žaš fetaš, mešfram blómahafi og um laufskrśš brautarkantanna, er žess skammt aš bķša aš žś finnur höndina sem leišir žig, styrkir, og blessar.

Enginn kraftur ķ veröldinni er meiri žessum. Eša nęstum enginn, en žaš er leyndardómur žess sem skapaši hann. Dugar aš segja, aš enginn mįttur nęr valdi į helgušum* huga. Hér mį minna į aš Išrun, Fyrirgefning, Bęn og Vitnisburšur; eru lyklarnir fjórir sem uppljśka huršinni margumręddu, śt śr myndastyttugarši fallinna dżrša*.

Stundum žarf fyrst aš skilja hvernig mašur getur elskaš fölskvalaust og įn afmörkunar einhverja skepnu sem ekki veit hvernig į aš elska sjįlfa sig, eša ekki enn.

 

* Bęši mann-verur og mann-eskjur, mann-kyns og mann-fólks

* Helgur er ekki hiš sama og helgašur.

* Og Satan leiddi Jósśa Marķuson upp į hįtt fjall (djöfullegra sżna) og sżndi honum allar dżršir veraldar - sem hann hafši ķ valdi sķnu - og bauš Jósśa vald yfir žeim gegn žvķ einu aš hann myndi efla hagsmuni hans (tilbišja).