Mér hefur alltaf þótt Ísland - landið eða eyjan - frekar spennandi. Ég hef aldrei skilið áróður héðan og þaðan úr heiminum að hitt og þetta land, eða heimsálfa, sé land tækifæranna, því hér hafa tækifærin því sem næst stokkið á þig úr hverri þúfu og blaktað á hverju strái.

 

 

Þá er það hér, svo sem Thor Vilhjálmsson benti á, sem sérstakur ljómi kemur af mosa og melum eftir birtu og blæ.

Þetta er dáið.

Ísland er orðin teknókratísk sjálfumglöð (Complacent) klessa sem flýtur eins og viljalaus daunillur fretur úr rottum sem skjótast í felur við hvern þann sólargeisla sem brýst fram undan ímynduðu skýjafari.

Þannig er upplifunin, og því vill maður fara, en hvert? Það eru pollar* hér og þar í heimsmenningunni þar sem siðmenning er enn ræktuð og menning sýpur hveljur og berst við að halda sér á lífi, undan stormviðri heims-marxisma og annarrar djöfulmennsku - eða heimsku - sem minnir meir á keppni en viðundur.

Sem fyrr segir; þetta er spennulosun. Það er bannað að taka mark á spennulosun.

Hvað er neikvætt sífur nema ákall um hjálp?

Getur landið mitt lifnað við á ný?

Mun ég aftur sjá ævintýrin í hólum og melum, sjá mosann leika við ljósið? Finna samræður við mishugsandi fólk, eða mun myndastyttugarðurinn halda áfram að njörva alla okkar vitund þar til ekkert verður eftir annað en mylsna á litlum hnetti, á okkar horni alheimsins; sjá, hér var eitt sinn bjartasta vonin.

Allavega, þá gerði ég þriggja tíma myndskeið í gær á Íslensku - Langt spjall um ekkert. Mátti til með að deila.

• https://www.bitchute.com/video/a1iKvGB7Oms1/

Taktu þó eftir því, á meðan við rýnum út í sortann; að eldgosin á Reykjanesskaga eru vættagjörð. Alvöru eldgos á skaganum hefðu rústað kerfunum okkar, í stað þess að kitla þau smávegis.

 

 

* Á ensku væri sagt there are pockets, gott dæmi um muninn á þýðingu og snörun. --hinthint