Í Arkívinu eru nokkrir "lost in translation" bútar en ég man þá ekki alla og hélt þeim ekki til haga. Einn sá stærsti er á þessa leið: Hashem er nafnið sem Jósúa Maríuson notaði þegar hann sagði hvað væri vegurinn, sannleikurinn og lífið. Hashem er orð notað í Hebresku og Arameísku máli til að túlka vættinn sem átti samskipti við Spámanninn Móshe og hóf opinberunarferlið (á helgri/hreinni jörð) við runnan fræga, sem stóð í ljósum logum en brann þó ekki. Orðið sjálft hefur aðra þýðingu, en þessi er merkingin. Hashem: Ég er sá sem ég er. 

Hashem er Vegurinn, Sannleikurinn og Lífið.

Gríska þýðingin og síðar sú latneska Vulgata, útvatna þessu og yfirfæra.

Eitt af því sem er notað í merkingarfræði Eingyðistrúar, er að þegar þú kemur fram í nafni einhvers, þá tileinkar þú þér persónugervingu sem slípuð er af mengi ákveðinna (og þá agaðra) gilda. Þegar Jósúa t.d. segir enginn kemur til föðurins nema fyrir mig eða í mínu nafni, á hann ekki við sjálfan sig sem hálfguð (Nephilim) þrenningarkenningar heldur fyrir þau gildi og þær nálganir (styrkur er nálgun) sem hann tileinkar sér, og þá með Skaparann sjálfan sem aðalatriðið, viðfangsefnið.

Jósúa sjálfur metur sjálfan sig einskis, því hann metur Egó sitt einskis. Fyrir honum er Skaparinn allt, og hvort hann sjálfur, efnis-egó hans eða andleg-sál, eigi einhverja tilveru, leggur hann í vilja Guðs. Hann hefur tekið afl viljastyrks síns, tamið, og beygt undir vilja Guðs.

Köllunin er heiður, laun hennar eru þjónustan sjálf, og þær dyggðir (Virtues) sem mótast á farvegi hennar eru blessanir, og raunsæi er náð.

Ég er ekkert, Guð er allt.

Þetta sést vel í þrekraun Jósúa í Getsemane, þegar Jósúa vitraðist að eftirkomendur hans myndu breyta honum í eitrað skurðgoð; tak þennan eiturbikar frá mér, verði þó ekki minn vilji heldur þinn.

Að hlýða valdi, eins og þú þekkir í Píramídagarði heimselítunnar síðustu 5783 ár, er allt annað. Að temja og beygja sinn eigin viljastyrk og tileinka sér annan vilja, hefur hér vægi. Fæstir í nútíma okkar vita hvað vilji eða viljastyrkur er, hvað þá muninn á afli og valdi (Force vs. Power).

Setningin þessi er minn elskaði sonur sem ég hef velþóknun á, er misþýdd - lost in translation. Rétta orðið er ættleiddur. Öll guðfræði Eingyðistrúarinnar frá Evu til okkar daga, hafnar því að skapaður maður (karl eða kona) geti verið hálfguð (eða sonur/dóttir Guðs), en þess í stað orðið ættleitt barn Guðs.

Ættleiðing þessi gerist þó aðeins fyrir persónulegt boð (Invite), og eðli málsins samkvæmt, þarf að mynda vensl (Relation) með persónulegum gagnvirkum samskiptum.

Það er engin upplifun í mannheimi sem tekur þessari fram. Enginn utan við tvíþráðinn getur lagt mat hér á. Engin bókstafsskilgreining.

Sífellt sérðu betur hvers vegna Eingyðisfólk forðast að dæma, í lengstu lög.

Þetta síðasta gef ég í skyn í færslunni á undan, í þeim hluta sem minnist á að ganga með Guði og leitast við að þekkja hann frekar en skilgreina. Þegar samskipti þín og Skaparans hafa orðið gagnvirk, þegar ritningarnar lifna við á göngu þinni gegnum tilveruskeiðið, þegar ómkvóða (Resin) þessa er þér eini veruleikinn, þá myndast vensl (Relation). Þá er það ekki bókstafstrúar athöfn (Ritual) að segja Faðirinn eða Guð faðir, heldur spurning hvaða auðmýkt það vekur þér ef Guð býður þér ættleiðingu. Ferlið að svara boðinu, eitt og sér, er hafið yfir tíma og rúm.

Allt í skilnings-farvegi okkar, er óháð tíma og rúmi. Hefur enga mælistiku. Enginn er annars viðmið.

Eins og uppáhalds rabbíninn minn, Yaakov Shapiro, sagði í snilldar viðtali sínu við Harold Channer fyrir fáeinum árum; ófæddir gyðingar voru staddir við Sínaí fjallið með Móse. Atvikið er hafið yfir tíma og rúm.

Ég gerði eitt sinn upptöku, löngu áður en þetta var, í Arkívinu, þar sem ég ræddi Ásatrúar hugtakið Ragnarök. Þar benti ég á að atvikið er ekki viðburður heldur gátt, sem er óháð tíma og rúmi, en getur þó verið stigskipting í spíral.

Hvað er tími? Hvað er efni? Hvað er vitund? Hvar er alheimurinn? Hvað eru lög?

Þú hefur ekki einu sinni grun.

Allt sem við köllum Alheim, gæti vel verið afgirt frímerki í enn stærri Alheim, fyrir eitraðar glæpasálir sem ekki hafa vald á sköpunarkrafti óvitundar (Unconsciuos) sinnar, eða myndu misbeita eins og Meitlarar, og þurfa því að vera í sóttkví alheimsins þar til þær hafa tekið hreinsun. Þetta er það sem fyrsti kafli God-s Will frá 2012 segir. Ég hef eftir því sem árin líða, tekið þá lýsingu í sátt.

Eigum við að ræða þyngdarkraftinn sem Húmanistar uppnefna LÖGmál? Hefurðu hæfilén (Faculty) til að skilja hversu margt vantar inn í það fálm? Newton vissi það sjálfur og viðurkenndi. Einstein vissi það. Þeir sem kenna þér að tilbiðja fálmið vita það fæstir (eða viðurkenna ekki frekar en Vírusinn sem enginn hefur sannað).

Nú fer fólk að rífast hér, um allskyns bókstafstrú á Wikipedia, Biblíunni og öðrum útgefnum bókum. Oft án þess að hafa lesið það sem þær segja. Til að mynda er nákvæmlega ekki neitt í ritningunum sem styður Þrenningarkenningu Míþraismans sem uppnefnir sig Kristni.

Veistu hvað hugtakið Kristur merkir?

Kannski veistu að það er gríska orðið fyrir Arameíska orðið Mashiach eða Messías.

Kannski veistu að það merkir smurður með olíu eða sá smurði.

Kannski veistu, eða ekki, að til þess að vera smurður - í þessu samhengi - þarf spámaður Guðs að sjá um smurninguna.

En veistu hvað smurningin táknar?

Veistu hvað hugtakið Nephilim táknar?

Ég minni þig á að ég gekk hús úr húsi í nokkur ár, að leita uppi fólk sem vildi ræða Bibbuna. Hef kynnst soldið mörgum sem vita allt um hana en skilja ekkert. Vita upphæð alls, en verðgildi einskis. Hef einnig kynnst fólki sem hefur upplýst um leyndardóma en munu aldrei blogga um.

Þetta er ekki einfalt, en núna máttu kommenta.